|
[1]Loquentibus autem illis ad populum, supervenerunt sacerdotes, et magistratus templi, et sadducæi,
[2]dolentes quod docerent populum, et annuntiarent in Jesu resurrectionem ex mortuis:
[3]et injecerunt in eos manus, et posuerunt eos in custodiam in crastinum: erat enim jam vespera.
[4]Multi autem eorum, qui audierant verbum, crediderunt: et factus est numerus virorum quinque millia.
[5]Factum est autem in crastinum, ut congregarentur principes eorum, et seniores, et scribæ in Jerusalem.
[6]Et Annas princeps sacerdotum, et Caiphas, et Joannes, et Alexander, et quotquot erant de genere sacerdotali.
[7]Et statuentes eos in medio, interrogabant: In qua virtute, aut in quo nomine fecistis hoc vos?
[8]Tunc repletus Spiritu Sancto Petrus, dixit ad eos: Principes populi, et seniores, audite:
[9]si nos hodie dijudicamur in benefacto hominis infirmi, in quo iste salvus factus est,
[10]notum sit omnibus vobis, et omni plebi Israël: quia in nomine Domini nostri Jesu Christi Nazareni, quem vos crucifixistis, quem Deus suscitavit a mortuis, in hoc iste astat coram vobis sanus.
[11]Hic est lapis qui reprobatus est a vobis ædificantibus, qui factus est in caput anguli:
[12]et non est in alio aliquo salus. Nec enim aliud nomen est sub cælo datum hominibus, in quo oporteat nos salvos fieri.
[13]Videntes autem Petri constantiam, et Joannis, comperto quod homines essent sine litteris, et idiotæ, admirabantur, et cognoscebant eos quoniam cum Jesu fuerant:
[14]hominem quoque videntes stantem cum eis, qui curatus fuerat, nihil poterant contradicere.
[15]Jusserunt autem eos foras extra concilium secedere: et conferebant ad invicem,
[16]dicentes: Quid faciemus hominibus istis? quoniam quidem notum signum factum est per eos, omnibus habitantibus Jerusalem: manifestum est, et non possumus negare.
[17]Sed ne amplius divulgetur in populum, comminemur eis, ne ultra loquantur in nomine hoc ulli hominum.
[18]Et vocantes eos, denuntiaverunt ne omnino loquerentur, neque docerent in nomine Jesu.
[19]Petrus vero et Joannes respondentes, dixerunt ad eos: Si justum est in conspectu Dei, vos potius audire quam Deum, judicate.
[20]Non enim possumus quæ vidimus et audivimus non loqui.
[21]At illi comminantes dimiserunt eos: non invenientes quomodo punirent eos propter populum, quia omnes clarificabant id quod factum fuerat in eo quod acciderat.
[22]Annorum enim erat amplius quadraginta homo, in quo factum fuerat signum istud sanitatis.
[23]Dimissi autem venerunt ad suos, et annuntiaverunt eis quanta ad eos principes sacerdotum et seniores dixissent.
[24]Qui cum audissent, unanimiter levaverunt vocem ad Deum, et dixerunt: Domine, tu es qui fecisti cælum et terram, mare et omnia quæ in eis sunt:
[25]qui Spiritu Sancto per os patris nostri David, pueri tui, dixisti: Quare fremuerunt gentes, et populi meditati sunt inania?
[26]Astiterunt reges terræ, et principes convenerunt in unum adversus Dominum, et adversus Christum ejus?
[27]Convenerunt enim vere in civitate ista adversus sanctum puerum tuum Jesum, quem unxisti, Herodes, et Pontius Pilatus, cum gentibus, et populis Israël,
[28]facere quæ manus tua et consilium tuum decreverunt fieri.
[29]Et nunc, Domine, respice in minas eorum, et da servis tuis cum omni fiducia loqui verbum tuum,
[30]in eo quod manum tuam extendas ad sanitates, et signa, et prodigia fieri per nomen sancti filii tui Jesu.
[31]Et cum orassent, motus est locus in quo erant congregati: et repleti sunt omnes Spiritu Sancto, et loquebantur verbum Dei cum fiducia.
[32]Multitudinis autem credentium erat cor unum, et anima una: nec quisquam eorum quæ possidebat, aliquid suum esse dicebat, sed erant illis omnia communia.
[33]Et virtute magna reddebant Apostoli testimonium resurrectionis Jesu Christi Domini nostri: et gratia magna erat in omnibus illis.
[34]Neque enim quisquam egens erat inter illos. Quotquot enim possessores agrorum aut domorum erant, vendentes afferebant pretia eorum quæ vendebant,
[35]et ponebant ante pedes Apostolorum. Dividebatur autem singulis prout cuique opus erat.
[36]Joseph autem, qui cognominatus est Barnabas ab Apostolis (quod est interpretatum Filius consolationis), Levites, Cyprius genere,
[37]cum haberet agrum, vendidit eum, et attulit pretium, et posuit ante pedes Apostolorum.
|