|
[1]Respondens autem Job, dixit:
[2]Audivi frequenter talia: consolatores onerosi omnes vos estis.
[3]Numquid habebunt finem verba ventosa? aut aliquid tibi molestum est, si loquaris?
[4]Poteram et ego similia vestri loqui: atque utinam esset anima vestra pro anima mea !
[5]Consolarer et ego vos sermonibus, et moverem caput meum super vos.
[6]Roborarem vos ore meo, et moverem labia mea, quasi parcens vobis.
[7]Sed quid agam? Si locutus fuero, non quiescet dolor meus, et si tacuero, non recedet a me.
[8]Nunc autem oppressit me dolor meus, et in nihilum redacti sunt omnes artus mei.
[9]Rugæ meæ testimonium dicunt contra me, et suscitatur falsiloquus adversus faciem meam, contradicens mihi.
[10]Collegit furorem suum in me, et comminans mihi, infremuit contra me dentibus suis: hostis meus terribilibus oculis me intuitus est.
[11]Aperuerunt super me ora sua, et exprobrantes percusserunt maxillam meam: saciati sunt pœnis meis.
[12]Conclusit me Deus apud iniquum, et manibus impiorum me tradidit.
[13]Ego ille quondam opulentus, repente contritus sum: tenuit cervicem meam, confregit me, et posuit me sibi quasi in signum.
[14]Circumdedit me lanceis suis, convulneravit lumbos meos: non pepercit, et effudit in terra viscera mea.
[15]Concidit me vulnere super vulnus: irruit in me quasi gigas.
[16]Saccum consui super cutem meam, et operui cinere carnem meam.
[17]Facies mea intumuit a fletu, et palpebræ meæ caligaverunt.
[18]Hæc passus sum absque iniquitate manus meæ, cum haberem mundas ad Deum preces.
[19]Terra, ne operias sanguinem meum, neque inveniat in te locum latendi clamor meus:
[20]ecce enim in cælo testis meus et conscius meus in excelsis.
[21]Verbosi amivi mei: ad Deum stillat oculus meus:
[22]atque utinam sic judicaretur vir cum Deo, quomodo judicatur filius hominis cum collega suo !
[23]Ecce enim breves anni transeunt: et semitam per quam non revertar ambulo.
|