|
[1]Post hæc vero, cum esset dies festus Domini, et factum esset prandium bonum in domo Tobiæ,
[2]dixit filio suo: Vade, et adduc aliquos de tribu nostra, timentes Deum, ut epulentur nobiscum.
[3]Cumque abiisset, reversus nuntiavit ei unum ex filiis Israël jugulatum jacere in platea. Statimque exiliens de accubitu suo, relinquens prandium, jejunus pervenit ad corpus:
[4]tollensque illud portavit ad domum suam occulte, ut dum sol occubuisset, caute sepeliret eum.
[5]Cumque occultasset corpus, manducavit panem cum luctu et tremore,
[6]memorans illum sermonem, quem dixit Dominus per Amos prophetam: Dies festi vestri convertentur in lamentationem et luctum.
[7]Cum vero sol occubuisset, abiit, et sepelivit eum.
[8]Arguebant autem eum omnes proximi ejus, dicentes: Jam hujus rei causa interfici jussus es, et vix effugisti mortis imperium, et iterum sepelis mortuos?
[9]Sed Tobias plus timens Deum quam regem, rapiebat corpora occisorum, et occultabat in domo sua, et mediis noctibus sepeliebat ea.
[10]Contigit autem ut quadam die fatigatus a sepultura, veniens in domum suam, jactasset se juxta parietem, et obdormisset,
[11]et ex nido hirundinum dormienti illi calida stercora inciderent super oculos ejus, fieretque cæcus.
[12]Hanc autem tentationem ideo permisit Dominus evenire illi, ut posteris daretur exemplum patientiæ ejus, sicut et sancti Job.
[13]Nam cum ab infantia sua semper Deum timuerit, et mandata ejus custodierit, non est contristatus contra Deum quod plaga cæcitatis evenerit ei,
[14]sed immobilis in Dei timore permansit, agens gratias Deo omnibus diebus vitæ suæ.
[15]Nam sicut beato Job insultabant reges, ita isti parentes et cognati ejus irridebant vitam ejus, dicentes:
[16]Ubi est spes tua, pro qua eleemosynas et sepulturas faciebas?
[17]Tobias vero increpabat eos, dicens: Nolite ita loqui:
[18]quoniam filii sanctorum sumus, et vitam illam expectamus, quam Deus daturus est his, qui fidem suam numquam mutant ab eo.
[19]Anna vero uxor ejus ibat ad opus textrinum quotidie, et de labore manuum suarum victum, quem consequi poterat, deferebat.
[20]Unde factum est, et hædum caprarum accipiens detulisset domi:
[21]cujus cum vocem balantis vir ejus audisset, dixit: Videte, ne forte furtivus sit, reddite cum dominis suis, quia non licet nobis aut edere ex furto aliquid, aut contingere.
[22]Ad hæc uxor ejus irata respondit: Manifeste vana facta est spes tua, et eleemosynæ tuæ modo apparuerunt.
[23]Atque his et aliis hujuscemodi verbis exprobrabat ei.
|