|
[1]Incipimus iterum nosmetipsos commendare? aut numquid egemus (sicut quidam) commendatiis epistolis ad vos, aut ex vobis?
[2]Epistola nostra vos estis, scripta in cordibus nostris, quæ scitur, et legitur ab omnibus hominibus:
[3]manifestati quod epistola estis Christi, ministrata a nobis, et scripta non atramento, sed Spiritu Dei vivi: non in tabulis lapideis, sed in tabulis cordis carnalibus.
[4]Fiduciam autem talem habemus per Christum ad Deum:
[5]non quod sufficientes simus cogitare aliquid a nobis, quasi ex nobis: sed sufficientia nostra ex Deo est:
[6]qui et idoneos nos fecit ministros novi testamenti: non littera, sed Spiritu: littera enim occidit, Spiritus autem vivificat.
[7]Quod si ministratio mortis litteris deformata in lapidibus fuit in gloria, ita ut non possent intendere filii Israël in faciem Moysi propter gloriam vultus ejus, quæ evacuatur:
[8]quomodo non magis ministratio Spiritus erit in gloria?
[9]Nam si ministratio damnationis gloria est: multo magis abundat ministerium justitiæ in gloria.
[10]Nam nec glorificatum est, quod claruit in hac parte, propter excellentem gloriam.
[11]Si enim quod evacuatur, per gloriam est: multo magis quod manet, in gloria est.
[12]Habentes igitur talem spem, multa fiducia utimur:
[13]et non sicut Moyses ponebat velamen super faciem suam, ut non intenderent filii Israël in faciem ejus, quod evacuatur,
[14]sed obtusi sunt sensus eorum. Usque in hodiernum enim diem, idipsum velamen in lectione veteris testamenti manet non revelatum (quoniam in Christo evacuatur),
[15]sed usque in hodiernum diem, cum legitur Moyses, velamen positum est super cor eorum.
[16]Cum autem conversus fuerit ad Dominum, auferetur velamen.
[17]Dominus autem Spiritus est: ubi autem Spiritus Domini, ibi libertas.
[18]Nos vero omnes, revelata facie gloriam Domini speculantes, in eamdem imaginem transformamur a claritate in claritatem, tamquam a Domini Spiritu.
|