|
[1]Et factus est sermo Domini ad me, dicens:
[2]Fili hominis, pone faciem tuam adversum montem Seir, et prophetabis de eo, et dices illi:
[3]Hæc dicit Dominus Deus: Ecce ego ad te, mons Seir: et extendam manum meam super te, et dabo te desolatum atque desertum.
[4]Urbes tuas demoliar, et tu desertus eris: et scies quia ego Dominus.
[5]Eo quod fueris inimicus sempiternus, et concluseris filios Israël in manus gladii in tempore afflictionis eorum, in tempore iniquitatis extremæ:
[6]propterea vivo ego, dicit Dominus Deus, quoniam sanguini tradam te, et sanguis te persequetur: et cum sanguinem oderis, sanguis persequetur te.
[7]Et dabo montem Seir desolatum atque desertum: et auferam de eo euntem et redeuntem.
[8]Et implebo montes ejus occisorum suorum: in collibus tuis, et in vallibus tuis atque in torrentibus, interfecti gladio cadent.
[9]In solitudines sempiternas tradam te, et civitates tuæ non habitabuntur: et scietis quia ego Dominus Deus.
[10]Eo quod dixeris: Duæ gentes et duæ terræ meæ erunt, et hæreditate possidebo eas, cum Dominus esset ibi:
[11]propterea vivo ego, dicit Dominus Deus, quia faciam juxta iram tuam, et secundum zelum tuum, quem fecisti odio habens eos: et notus efficiar per eos, cum te judicavero.
[12]Et scies quia ego Dominus audivi universa opprobria tua, quæ locutus es de montibus Israël, dicens: Deserti; nobis ad devorandum dati sunt.
[13]Et insurrexistis super me ore vestro, et derogastis adversum me verba vestra: ego audivi.
[14]Hæc dicit Dominus Deus: Lætante universa terra, in solitudinem te redigam,
[15]sicuti gavisus es super hæreditatem domus Israël, eo quod fuerit dissipata, sic faciam tibi: dissipatus eris, mons Seir, et Idumæa omnis: et scient quia ego Dominus.
|