|
[1]Igitur Sarai, uxor Abram, non genuerat liberos: sed habens ancillam ægyptiam nomine Agar,
[2]dixit marito suo: Ecce, conclusit me Dominus, ne parerem. Ingredere ad ancillam meam, si forte saltem ex illa suscipiam filios. Cumque ille acquiesceret deprecanti,
[3]tulit Agar ægyptiam ancillam suam post annos decem quam habitare cœperant in terra Chanaan: et dedit eam viro suo uxorem.
[4]Qui ingressus est ad eam. At illa concepisse se videns, despexit dominam suam.
[5]Dixitque Sarai ad Abram: Inique agis contra me: ego dedi ancillam meam in sinum tuum, quæ videns quod conceperit, despectui me habet: judicet Dominus inter me et te.
[6]Cui respondens Abram: Ecce, ait, ancilla tua in manu tua est, utere ea ut libet. Affligente igitur eam Sarai, fugam iniit.
[7]Cumque invenisset eam angelus Domini juxta fontem aquæ in solitudine, qui est in via Sur in deserto,
[8]dixit ad illam: Agar ancilla Sarai, unde venis? et quo vadis? Quæ respondit: A facie Sarai dominæ meæ ego fugio.
[9]Dixitque ei angelus Domini: Revertere ad dominam tuam, et humiliare sub manu illius.
[10]Et rursum: Multiplicans, inquit, multiplicabo semen tuum, et non numerabitur præ multitudine.
[11]Ac deinceps: Ecce, ait, concepisti, et paries filium: vocabisque nomen ejus Ismaël, eo quod audierit Dominus afflictionem tuam.
[12]Hic erit ferus homo: manus ejus contra omnes, et manus omnium contra eum: et e regione universorum fratrum suorum figet tabernacula.
[13]Vocavit autem nomen Domini qui loquebatur ad eam: Tu Deus qui vidisti me. Dixit enim: Profecto hic vidi posteriora videntis me.
[14]Propterea appellavit puteum illum Puteum viventis et videntis me. Ipse est inter Cades et Barad.
[15]Peperitque Agar Abræ filium: qui vocavit nomen ejus Ismaël.
[16]Octoginta et sex annorum erat Abram quando peperit ei Agar Ismaëlem.
|