[1]In finem. Servo Domini ipsi David.[2]Dixit injustus ut delinquat in semetipso: non est timor Dei ante oculos ejus.[3]Quoniam dolose egit in conspectu ejus, ut inveniatur iniquitas ejus ad odium.[4]Verba oris ejus iniquitas, et dolus; noluit intelligere ut bene ageret.[5]Iniquitatem meditatus est in cubili suo; astitit omni viæ non bonæ, malitiam autem non odivit.[6]Domine, in cælo misericordia tua, et veritas tua usque ad nubes.[7]Justitia tua sicut montes Dei; judicia tua abyssus multa. Homines et jumenta salvabis, Domine,[8]quemadmodum multiplicasti misericordiam tuam, Deus. Filii autem hominum in tegmine alarum tuarum sperabunt.[9]Inebriabuntur ab ubertate domus tuæ, et torrente voluptatis tuæ potabis eos;[10]quoniam apud te est fons vitæ, et in lumine tuo videbimus lumen.[11]Prætende misericordiam tuam scientibus te, et justitiam tuam his qui recto sunt corde.[12]Non veniat mihi pes superbiæ, et manus peccatoris non moveat me.[13]Ibi ceciderunt qui operantur iniquitatem; expulsi sunt, nec potuerunt stare.