|
[1]Psalmus David, in rememorationem de sabbato.
[2]Domine, ne in furore tuo arguas me, neque in ira tua corripias me;
[3]quoniam sagittæ tuæ infixæ sunt mihi, et confirmasti super me manum tuam.
[4]Non est sanitas in carne mea, a facie iræ tuæ; non est pax ossibus meis, a facie peccatorum meorum:
[5]quoniam iniquitates meæ supergressæ sunt caput meum, et sicut onus grave gravatæ sunt super me.
[6]Putruerunt et corruptæ sunt cicatrices meæ, a facie insipientiæ meæ.
[7]Miser factus sum et curvatus sum usque in finem; tota die contristatus ingrediebar.
[8]Quoniam lumbi mei impleti sunt illusionibus, et non est sanitas in carne mea.
[9]Afflictus sum, et humiliatus sum nimis; rugiebam a gemitu cordis mei.
[10]Domine, ante te omne desiderium meum, et gemitus meus a te non est absconditus.
[11]Cor meum conturbatum est, dereliquit me virtus mea, et lumen oculorum meorum, et ipsum non est mecum.
[12]Amici mei et proximi mei adversum me appropinquaverunt, et steterunt; et qui juxta me erant, de longe steterunt, et vim faciebant qui quærebant animam meam.
[13]Et qui inquirebant mala mihi, locuti sunt vanitates, et dolos tota die meditabantur.
[14]Ego autem, tamquam surdus, non audiebam; et sicut mutus non aperiens os suum.
[15]Et factus sum sicut homo non audiens, et non habens in ore suo redargutiones.
[16]Quoniam in te, Domine, speravi; tu exaudies me, Domine Deus meus.
[17]Quia dixi: Nequando supergaudeant mihi inimici mei; et dum commoventur pedes mei, super me magna locuti sunt.
[18]Quoniam ego in flagella paratus sum, et dolor meus in conspectu meo semper.
[19]Quoniam iniquitatem meam annuntiabo, et cogitabo pro peccato meo.
[20]Inimici autem mei vivunt, et confirmati sunt super me: et multiplicati sunt qui oderunt me inique.
[21]Qui retribuunt mala pro bonis detrahebant mihi, quoniam sequebar bonitatem.
[22]Ne derelinquas me, Domine Deus meus; ne discesseris a me.
[23]Intende in adjutorium meum, Domine, Deus salutis meæ.
|