[1]In finem, in carminibus. Intellectus David,[2]cum venissent Ziphæi, et dixissent ad Saul: Nonne David absconditus est apud nos?[3]Deus, in nomine tuo salvum me fac, et in virtute tua judica me.[4]Deus, exaudi orationem meam; auribus percipe verba oris mei.[5]Quoniam alieni insurrexerunt adversum me, et fortes quæsierunt animam meam, et non proposuerunt Deum ante conspectum suum.[6]Ecce enim Deus adjuvat me, et Dominus susceptor est animæ meæ.[7]Averte mala inimicis meis; et in veritate tua disperde illos.[8]Voluntarie sacrificabo tibi, et confitebor nomini tuo, Domine, quoniam bonum est.[9]Quoniam ex omni tribulatione eripuisti me, et super inimicos meos despexit oculus meus.