[1]In finem, pro Idithun. Psalmus David.[2]Nonne Deo subjecta erit anima mea? ab ipso enim salutare meum.[3]Nam et ipse Deus meus et salutaris meus; susceptor meus, non movebor amplius.[4]Quousque irruitis in hominem? interficitis universi vos, tamquam parieti inclinato et maceriæ depulsæ?[5]Verumtamen pretium meum cogitaverunt repellere; cucurri in siti; ore suo benedicebant, et corde suo maledicebant.[6]Verumtamen Deo subjecta esto, anima mea, quoniam ab ipso patientia mea;[7]quia ipse Deus meus et salvator meus, adjutor meus, non emigrabo.[8]In Deo salutare meum et gloria mea; Deus auxilii mei, et spes mea in Deo est.[9]Sperate in eo, omnis congregatio populi; effundite coram illo corda vestra; Deus adjutor noster in æternum.[10]Verumtamen vani filii hominum, mendaces filii hominum in stateris, ut decipiant ipsi de vanitate in idipsum.[11]Nolite sperare in iniquitate, et rapinas nolite concupiscere; divitiæ si affluant, nolite cor apponere.[12]Semel locutus est Deus; duo hæc audivi: quia potestas Dei est,[13]et tibi, Domine, misericordia: quia tu reddes unicuique juxta opera sua.