|
[1]Simon, Oniæ filius, sacerdos magnus, qui in vita sua suffulsit domum, et in diebus suis corroboravit templum.
[2]Templi etiam altitudo ab ipso fundata est, duplex ædificatio, et excelsi parietes templi.
[3]In diebus ipsius emanaverunt putei aquarum, et quasi mare adimpleti sunt supra modum.
[4]Qui curavit gentem suam, et liberavit eam a perditione:
[5]qui prævaluit amplificare civitatem, qui adeptus est gloriam in conversatione gentis, et ingressum domus et atrii amplificavit.
[6]Quasi stella matutina in medio nebulæ, et quasi luna plena, in diebus suis lucet:
[7]et quasi sol refulgens, sic ille effulsit in templo Dei.
[8]Quasi arcus refulgens inter nebulas gloriæ, et quasi flos rosarum in diebus vernis, et quasi lilia quæ sunt in transitu aquæ, et quasi thus redolens in diebus æstatis:
[9]quasi ignis effulgens, et thus ardens in igne:
[10]quasi vas auri solidum, ornatum omni lapide pretioso:
[11]quasi oliva pullulans, et cypressus in altitudinem se extollens, in accipiendo ipsum stolam gloriæ, et vestiri eum in consummationem virtutis.
[12]In ascensu altaris sancti gloriam dedit sanctitatis amictum.
[13]In accipiendo autem partes de manu sacerdotum, et ipse stans juxta aram: et circa illum corona fratrum: quasi plantatio cedri in monte Libano,
[14]sic circa illum steterunt quasi rami palmæ: et omnes filii Aaron in gloria sua.
[15]Oblatio autem Domini in manibus ipsorum coram omni synagoga Israël: et consummatione fungens in ara, amplificare oblationem excelsi Regis,
[16]porrexit manum suam in libatione, et libavit de sanguine uvæ.
[17]Effudit in fundamento altaris odorem divinum excelso Principi.
[18]Tunc exclamaverunt filii Aaron, in tubis productilibus sonuerunt: et auditam fecerunt vocem magnam in memoriam coram Deo.
[19]Tunc omnis populus simul properaverunt, et ceciderunt in faciem super terram, adorare Dominum Deum suum, et dare preces omnipotenti Deo excelso.
[20]Et amplificaverunt psallentes in vocibus suis, et in magna domo auctus est sonus suavitatis plenus.
[21]Et rogavit populus Dominum excelsum in prece, usque dum perfectus est honor Domini, et munus suum perfecerunt.
[22]Tunc descendens, manus suas extulit in omne congregationem filiorum Israël, dare gloriam Deo a labiis suis, et in nomine ipsius gloriari:
[23]et iteravit orationem suam, volens ostendere virtutem Dei.
[24]Et nunc orate Deum omnium, qui magna fecit in omni terra, qui auxit dies nostros a ventre matris nostræ, et fecit nobiscum secundum suam misericordiam:
[25]det nobis jucunditatem cordis, et fieri pacem in diebus nostris in Israël per dies sempiternos:
[26]credere Israël nobiscum esse Dei misericordiam, ut liberet nos in diebus suis.
[27]Duas gentes odit anima mea: tertia autem non est gens quam oderim:
[28]qui sedent in monte Seir, et Philisthiim, et stultus populus qui habitat in Sichimis.
[29]Doctrinam sapientiæ et disciplinæ scripsit in codice isto Jesus, filius Sirach, Jerosolymita, qui renovavit sapientiam de corde suo.
[30]Beatus qui in istis versatur bonis: qui ponit illa in corde suo, sapiens erit semper.
[31]Si enim hæc fecerit, ad omnia valebit, quia lux Dei vestigium ejus est.
|