|
[1]Respondens autem Job, ait:
[2]Nunc quoque in amaritudine est sermo meus, et manus plagæ meæ aggravata est super gemitum meum.
[3]Quis mihi tribuat ut cognoscam et inveniam illum, et veniam usque ad solium ejus?
[4]Ponam coram eo judicium, et os meum replebo increpationibus:
[5]ut sciam verba quæ mihi respondeat, et intelligam quid loquatur mihi.
[6]Nolo multa fortitudine contendat mecum, nec magnitudinis suæ mole me premat.
[7]Proponat æquitatem contra me, et perveniat ad victoriam judicium meum.
[8]Si ad orientem iero, non apparet: si ad occidentem, non intelligam eum.
[9]Si ad sinistram, quid agam? non apprehendam eum: si me vertam ad dexteram, non videbo illum.
[10]Ipse vero scit viam meam, et probavit me quasi aurum quod per ignem transit.
[11]Vestigia ejus secutus est pes meus: viam ejus custodivi, et non declinavi ex ea.
[12]A mandatis labiorum ejus non recessi, et in sinu meo abscondi verba oris ejus.
[13]Ipse enim solus est, et nemo avertere potest cogitationem ejus, et anima ejus quodcumque voluit, hoc fecit.
[14]Cum expleverit in me voluntatem suam, et alia multa similia præsto sunt ei.
[15]Et idcirco a facie ejus turbatus sum, et considerans eum, timore sollicitor.
[16]Deus mollivit cor meum, et Omnipotens conturbavit me.
[17]Non enim perii propter imminentes tenebras, nec faciem meam operuit caligo.
|