[1]In finem, ipsi Idithun. Canticum David.[2]Dixi: Custodiam vias meas; locutus sum in lingua mea: posui ori meo custodiam cum consisteret peccator adversum me.[3]Obmutui, et humiliatus sum, et silui a bonis; et dolor meus renovatus est.[4]Concaluit cor meum intra me; et in meditatione mea exardescet ignis.[5]Locutus sum in lingua mea: Notum fac mihi, Domine, finem meum, et numerum dierum meorum quis est, ut sciam quid desit mihi.[6]Ecce mensurabiles posuisti dies meos, et substantia mea tamquam nihilum ante te. Verumtamen universa vanitas, omnis homo vivens.[7]Verumtamen in imagine pertransit homo; sed et frustra conturbatur: thesaurizat, et ignorat cui congregabit ea.[8]Et nunc quæ est exspectatio mea: nonne Dominus? Et substantia mea apud te est.[9]Ab omnibus iniquitatibus meis erue me: opprobrium insipienti dedisti me.[10]Obmutui, et non aperui os meum, quoniam tu fecisti;[11]amove a me plagas tuas.[12]A fortitudine manus tuæ ego defeci in increpationibus, propter iniquitatem corripuisti hominem: et tabescere fecisti sicut araneam animam ejus: verumtamen vane conturbatur omnis homo.[13]Exaudi orationem meam, Domine, et deprecationem meam; auribus percipe lacrimas meas. Ne sileas, quoniam advena ego sum apud te, et peregrinus sicut omnes patres mei.[14]Remitte mihi, ut refrigerer priusquam abeam et amplius non ero.